Νίκος Σοφιανός: "Με ρήξη με την ΕΕ και τα κόμματα που την υπηρετούν θα ανοίξει ο δρόμος για Φυσική Αγωγή και Αθλητισμό για όλο τον λαό"

Το ενδιαφέρον των ανθρώπων από το ευρύ φάσμα του αθλητικού κόσμου που έδωσε βροντερό παρών κέντρισε η σημαντική εκδήλωση η εκδήλωση που διοργάνωσαν η ΚΟ Αττικής και το Τμήμα Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού της ΚΕ του ΚΚΕ, με θέμα «Ο Αθλητισμός ως δημόσιο και κοινωνικό αγαθό. Ο ρόλος του αθλητικού σωματείου σήμερα», στο Αμφιθέατρο «Αντώνης Τρίτσης» στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων. Την κεντρική τοποθέτηση της εκδήλωσης έκανε ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ & δημοτικός σύμβουλος Αθήνας.

Στην εκδήλωση το παρών έδωσαν πάνω από 60 μέλη αθλητικών σωματείων και ομοσπονδιών, προπονητές, αθλητές, αθλητές ΑμεΑ ενώ αρκετά ήταν τα αθλητικά σωματεία που έστειλαν χαιρετιστήρια μηνύματα για την σημαντική εκδήλωση του ΚΚΕ καθώς δεν μπόρεσαν για διάφορους λόγους να παραβρεθούν σε αυτή.

Την εκδήλωση παρακολούθησαν ο Θοδωρής Χιώνης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Δήμαρχος Πετρούπολης Βαγγέλης Σίμος, ο Δήμαρχος Καισαριανής Ηλίας Σταμέλος, οι αντιδήμαρχοι αθλητισμού του Δ. Πετρούπολης, Γ. Κουγέας και Δ. Καισαριανής, Μανώλης Καραβασίλης, η αντιδήμαρχος αθλητισμού του Δήμου Χαΐδαρίου, Αλεξία Παναγοπούλου.

Από το χώρο του αθλητισμού, μεταξύ άλλων, το «παρών» έδωσαν η πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ Σοφία Σακοράφα, ο πρόεδρος της Ελληνικής Γυμναστικής Ομοσπονδίας Θανάσης Σταθόπουλος, ο γενικός γραμματέας της Ομοσπονδίας Ξιφασκίας Ανέστης Κωστίδης, ο Νίκος Γελαδάς, καθηγητής Εργοφυσιολογία στην ΣΕΦΦΑ του ΕΚΠΑ, ο Κωνσταντίνος Μπουντόλος, καθηγητής Αθλητικής Βιομηχανικής στην ΣΕΦΑΑ του ΕΚΠΑ, η Ξένια Αργειτάκη εκπρόσωπος του ΣΕΓΑΣ στην ΕΟΕ, ο Δημήτρης Χαχάμης πρόεδρος του σωματείου ΖΕΥΣ Τρικάλων και υπεύθυνος δρόμων του ΣΕΓΑΣ ο Γιώργος Συμεωνίδης, μέλος της Επιτροπής Υποδομών του ΣΕΓΑΣ, ο Κώστας Περγαντής, Ομοσπονδιακός τεχνικός του Τένις και μέλος του προπονητικού team του Στ. Τσιτσιπά, ο Θωμάς Κυριαζής, προπονητής ρίψεων, ο Μπάμπης Καλτσίδης, παγκόσμιος πρωταθλητής και ομοσπονδιακός προπονητής πάλης, η Ελισάβετ Φασουρα, μέλος ΔΣ ΕΣΚΑ, ο Παναγιώτης Κανελόπουλος, Γενικός Γραμματέας Παγκράτιου, ο Κώστας Χαραλαμπίδης, μέλος ΔΣ Απόλλων Σμύρνης.

Εκ μέρος της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ τους παρευρισκόμενους καλωσόρισε στην εκδήλωση ο Π. Παπαγεωργόπουλος. Όπως επισήμανε, το ΚΚΕ πήρε την συγκεκριμένη πρωτοβουλία απευθυνόμενο σε κόσμο του αθλητισμού από Ομοσπονδίες, Ενώσεις, Σωματεία όλων των αθλημάτων, προπονητές και αθλητές. Σε όσους δηλαδή δίνουν καθημερινά έναν αγώνα μέσα και έξω από τα γήπεδα, από τους χώρους άθλησης, ερχόμενοι σε επαφή με χιλιάδες νέους ανθρώπους, γονείς και εργαζόμενους. Θέλοντας, όπως τόνισε με αφορμή την εκδήλωση, να διατυπωθούν οι σκέψεις και οι θέσεις του ΚΚΕ για τον αθλητισμό, αλλά και να ακουστούν γνώμες ξεκινώντας από μια αφετηρία που αποτελεί θεμέλιο στην αντίληψη του Κόμματος πως ο αθλητισμός δεν είναι πολυτέλεια για λίγους αλλά είναι πραγματική κοινωνική ανάγκη, άρα θα πρέπει να αποτελεί δικαίωμα για όλους και ιδιαίτερα την νεολαία. Ενώ στάθηκε στην δέσμευση του ΚΚΕ πως τα αιτήματα και οι προβληματισμοί των ανθρώπων του αθλητισμού θα γίνουν μέρος της διεκδικητικής πάλης που διεξάγει το ΚΚΕ για τα ζητήματα του αθλητισμού.

Παρεμβάσεις έκαναν η πρόεδρος του ΣΕΓΑΣ, Σοφία Σακοράφα, ο πρόεδρος της ΕΓΟ, Θάνασης Σταθόπουλος, ο Ανέστης Κωστίδης, γραμματέας της Ομοσπονδίας Ξιφασκίας, η Βίκυ Μανιάτη, από τον σύνδεσμο προπονητών στίβου Αττικής, η Ελένη Χαλκιαδάκη, αθλήτρια του σωματείου ΑμεΑ «Κεραυνός» και μέλος της εθνικής ομάδας Γκόλμπολ και ο Μανώλης Ραγκούσης, δημοτικός σύμβουλος Πετρούπολης εντεταλμένος για τον Αθλητισμό και αντιπρόεδρος του ΓΣ Πετρούπολης (βόλεϊ και κολύμβηση).

Δείτε παρακάτω τις τοποθετήσεις τους:

Στην ομιλία του ο Νίκος Σοφιανός ανέφερε:

«Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,

Η σημερινή εκδήλωση έχει σαν στόχο να αναδείξει:

Πρώτον, την κατάσταση που βιώνουν τα αθλητικά σωματεία, τη σκληρή πραγματικότητα με την οποία έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων που δρουν εθελοντικά, οι προπονητές με το συνεχές τρέξιμο όλη την εβδομάδα, οι αθλητές και κυρίως η λαϊκή οικογένεια, στην προσπάθειά της να έχουν πρόσβαση τα παιδιά της στον αθλητισμό.

Δεύτερον, να φωτίσει την αντίφαση αλλά και τη λύση στο εξής ζήτημα: Απ' τη μια να μειώνεται η πρόσβαση του πληθυσμού σε οργανωμένες και συστηματικές αθλητικές δραστηρίοτητες και απ' την άλλη να μεγαλώνουν, να οξύνονται προβλήματα όπως η επιθετικότητα και η εσωστρέφεια των νέων καθώς και ασθένειες (καρδιαγγειακά νοσήματα, μυοσκελετικές διαταραχές, ψυχικές παθήσεις, παχυσαρκία) σε συνδυασμό με την κακή διατροφή, να εμφανίζονται πολύ νωρίς και επηρεάζουν κυρίως τις παραγωγικές ηλικίες.

Και οι δύο διαστάσεις αυτές που θίγουμε, αναδεικνύουν τη σημασία του αθλητισμού ως δικαίωμα. Δικαίωμα που αποτελεί μέτωπο πάλης σήμερα και στον χώρο αυτό καθ' αυτό του δομημένου αθλητισμού (Ομοσπονδίες Ενώσεις, σωματεία), με εξειδικευμένα αιτήματα που αφορούν τις ιδιαίτερες ανάγκες κάθε αθλήματος αλλά και ευρύτερα για το εργατικό - λαϊκό κίνημα, που πρέπει σταθερά να συμπεριλαμβάνει στις διεκδικήσεις που αφορούν τη λαϊκή οικογένεια και τα παιδιά της, το δικαίωμα στην άθληση.

Και το λέμε αυτό γιατί είναι χαρακτηριστικά τα στοιχεία της παγκόσμιας μελέτης επιστημόνων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), την πρώτη του είδους της σε τέτοια διεθνή κλίμακα που έγινε πρόσφατα με την κατάσταση στην Ελλάδα, όσον αφορά το επίπεδο σωματικής άσκησης των μαθητών να είναι χειρότερη από τον μέσο παγκόσμιο όρο και μάλιστα επιδεινώνεται διαχρονικά. Εδώ τα στοιχεία είναι αμείλικτα και έτσι, ενώ το 2001 η χώρα μας βρισκόταν - μεταξύ 146 χωρών - στην 59η θέση της παγκόσμιας κατάταξης με ποσοστό 83,6% ανεπαρκώς ασκούμενων μαθητών, το 2016 είχε πέσει στην 87η θέση με ποσοστό 84,5%. Μάλιστα, σημαντική μερίδα εφήβων στη χώρα μας (έρευνα του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας που έγινε το 2018 με τη συμμετοχή του ΟΚΑΝΑ) υιοθετεί έναν τρόπο ζωής που δεν περιλαμβάνει φυσική δραστηριότητα. Πιο συγκεκριμένα:

• Μόνο οι 2 στους 5 εφήβους (41,7%) αναφέρουν ότι έκαναν τουλάχιστον 5 ημέρες την εβδομάδα «συχνή» φυσική δραστηριότητα, δηλαδή οποιαδήποτε δραστηριότητα διάρκειας τουλάχιστον 60 λεπτών, που αυξάνει τους σφυγμούς της καρδιάς και προκαλεί λαχάνιασμα (π.χ. έντονο περπάτημα για το σχολείο, γυμναστική στο σχολείο, παιχνίδι με φίλους, διάφορα αθλήματα).

• Μόνον ένας στους 9 (11,7%) ανέφερε «χαμηλή συχνότητα» φυσικής δραστηριότητας - δηλαδή το πολύ μία ημέρα την εβδομάδα. Περιορισμένη φυσική δραστηριότητα αναφέρουν σε υψηλότερο ποσοστό τα κορίτσια, σε σύγκριση με τα αγόρια, καθώς και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία μαθητές, σε σύγκριση με τους νεότερους.

Ταυτόχρονα τα στοιχεία αναδεικνύουν και το ταξικό πρόσημο της έρευνας, αφού η οικονομική κατάσταση της οικογένειας φαίνεται να συνδέεται με τη συχνότητα της φυσικής δραστηριότητας των εφήβων. "Χαμηλή συχνότητα" φυσικής δραστηριότητας (δηλαδή, το πολύ μία ημέρα την εβδομάδα) αναφέρουν το 2018 σε σημαντικά υψηλότερο ποσοστό (16,5%) οι έφηβοι των οποίων η οικογένεια ανήκει σε χαμηλότερο οικονομικό στρώμα σε σύγκριση με τους μαθητές που προέρχονται από πιο εύπορες οικογένειες. Και αντίστροφα, οι έφηβοι των οποίων η οικογένεια φαίνεται να ανήκει σε καλύτερη - αναλογικά - οικονομική κατάσταση αναφέρουν "συχνή" φυσική δραστηριότητα (δηλαδή, τουλάχιστον 5 φορές την εβδομάδα) σε σημαντικά υψηλότερο ποσοστό (51,7%) σε σύγκριση με εκείνους των οποίων η οικογένεια τοποθετείται σε μέση (39,4%) ή χαμηλότερη οικονομική κατάσταση (37,2%). Τέλος στην ερώτηση αν υπάρχουν παιδικές χαρές, πάρκα ή άλλοι ανοιχτοί χώροι κοντά στο σπίτι τους, στα οποία μπορούν να παίξουν, 2 στους 5 (39,9%) απαντούν πως δεν υπάρχουν.

Τα παραπάνω μας προκαλούν ανησυχία.

Και την ανησυχία αυτή τη συναντήσαμε σε όλη την προεκλογική περίοδο από αρκετούς ανθρώπους του αθλητισμού στις περιοδείες, στις συγκεντρώσεις, που όλοι τους μας έβαζαν με φανερή αγωνία το ίδιο ακριβώς πράγμα. Ότι αν θέλεις να έχεις αθλητισμό στην Ελλάδα που να θωρακίζει την υγεία και την προσωπικότητα, πρέπει να διαμορφώσεις όρους και προϋποθέσεις, ξεκινώντας από την Εκπαίδευση και καταλήγοντας στο αθλητικό σωματείο. Ότι υπάρχει διαχρονική εγκατάλειψη στον τομέα αυτόν και κάτι πρέπει να γίνει. Και μιλάμε για ανθρώπους που το πονάνε, μιλάμε για τη δουλειά που κάνουν, που κάνετε όλοι εσείς στα σωματεία, σημαντικό έργο που δεν πρέπει να χαθεί, γιατί δεν υπάρχει τίποτα άλλο σήμερα μετά το σχολείο.

Φίλοι και σύντροφοι,

Σήμερα η έλλειψη ελεύθερου χρόνου, τα εξαντλητικά ωράρια, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, η εκ περιτροπής εργασία, η εξαφάνιση της σταθερής δουλειάς, τoυ σταθερού ωραρίου για την πλειοψηφία των νέων ατόμων, η ακρίβεια πάνω απ' όλα δημιουργούν, όπως είπαμε, σοβαρές ασθένειες και επηρεάζουν κυρίως τις παραγωγικές ηλικίες. Η κρίση επιδεινώνει τις συνέπειες αυτές. Αυτό σημαίνει πρακτικά πως αν υπολογιστούν οι επιμηκύνσεις των ορίων συνταξιοδότησης, το μεγάλο κόστος για την αποκατάσταση, τότε η νοσοκομειακή περίθαλψη θα είναι αναγκαία από νεαρή ηλικία, λόγω πιθανής εμφάνισης αυτών των ασθενειών. Και αυτό δεν αφορά μόνο τη χώρα μας, απαντώντας και σ' αυτούς που λένε ότι έξω είναι αλλιώς.

Τα επιτελεία της ΕΕ στα κράτη - μέλη φαίνεται να ανησυχούν από την πιθανή διαταραχή της διαδικασίας αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης και βέβαια αρχίζουν να αντιλαμβάνονται πως ένας άρρωστος εργαζόμενος κοστίζει περισσότερο από έναν υγιή.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα τελευταία στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα, το 69% των Ελλήνων και το 59% των υπόλοιπων Ευρωπαίων δηλώνουν ότι επιδίδονται ποτέ ή σπάνια σε κάποιο είδος σωματικής άσκησης ή άθλησης. Παράλληλα, τα αποτελέσματα κοινοτικής δημοσκόπησης που πραγματοποιήθηκε από το Ευρωβαρόμετρο αναφέρουν ότι μόνο το 7% των Ελλήνων (8% στην ΕΕ) γυμνάζεται τακτικά, δηλαδή 5 φορές την εβδομάδα.

Τα τελευταία χρόνια μάλιστα τέτοιου είδους έρευνες καθώς και συζητήσεις σχετικά με την έλλειψη άσκησης από τους πολίτες των χωρών - μελών έχουν πυκνώσει στους κόλπους της ΕΕ, οδηγώντας σε εκθέσεις και μελέτες από ευρωπαϊκούς οργανισμούς, επιτροπές ή το ίδιο το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Παρ' όλα αυτά όμως, όπως αποδεικνύεται, οι προθέσεις της ΕΕ δεν συσχετίζονται με το ζήτημα της πραγματικής βελτίωσης της ποιότητας ζωής του λαού. Αντίθετα, αυτό που ενδιαφέρει είναι μια καλή φυσική κατάσταση του εργαζόμενου, που θα βελτιώνει την απόδοσή του, την αντοχή του στις απαιτήσεις του κεφαλαίου και ταυτόχρονα δεν θα επιβαρύνει την οικονομία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι μέχρι σήμερα η ανάλυση από τα ίδια τα όργανα της ΕΕ των στοιχείων που προκύπτουν, κατέληγε πάντα σε συμπεράσματα που είχαν να κάνουν με τους κίνδυνους άμεσου και έμμεσου οικονομικού κόστους λόγω ασθενειών, αναρρωτικών αδειών, πρόωρων θανάτων κ.λπ.

Έχει αποδειχθεί σε συμπεράσματα πλήθους μελετών, και στη χώρα μας, ότι η σωματική άσκηση προλαμβάνει και θεραπεύει μεν την ασθένεια, χρειάζονται όμως οι κατάλληλες προϋποθέσεις για την εφαρμογή της. Βασική και πάνω απ' όλες είναι η δωρεάν πρόσβαση του λαού σε σύγχρονες και οργανωμένες αθλητικές υποδομές με την υποστήριξη επιστημονικού δυναμικού, γεγονός που στον καπιταλισμό συνδυάζεται με οικονομικό κόστος. Έτσι, το αποτέλεσμα είναι η πλειοψηφία του λαού και ιδιαίτερα η νεολαία να μην έχει τη δυνατότητα πρόσβασης και ενεργητικής συμμετοχής στην άθληση και στα οφέλη της άσκησης. Επομένως το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, ακόμα και να προσπαθήσει να λύσει το πρόβλημα, αντικειμενικά δεν μπορεί και δεν θέλει να το πράξει.

Αφού ο αθλητισμός είναι ένα εμπόρευμα που πουλιέται και αγοράζεται, η πρόσβαση θα αφορά λίγους. Άλλωστε το συνεχές ψαλίδισμα των κρατικών επιχορηγήσεων στις αθλητικές ομοσπονδίες από τις κυβερνήσεις δεν είναι τίποτα άλλο παρά η εφαρμογή του ευρωπαϊκού σχεδίου για όσο το δυνατόν λιγότερο κράτος στον Αθλητισμό, όπως ορίζουν οι επιταγές της ΕΕ (π.χ. Λευκή Βίβλος). Και αυτό αποτελεί απάντηση σε όσους λένε ότι ο Αθλητισμός πρέπει να είναι έξω από την πολιτική.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι η σημερινή χρήση των σύγχρονων μέσων, η τεχνολογική ανάπτυξη και ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι δίνουν τη δυνατότητα να αυξηθεί ο ελεύθερος χρόνος (μη εργάσιμος) και να ικανοποιηθούν οι ανάγκες τους. Βασική προϋπόθεση είναι όλος αυτός ο πλούτος που παράγει ο εργαζόμενος να επιστρέφει σ' αυτόν σχεδιασμένα, με δωρεάν σύγχρονες παροχές. Για να γίνει αυτό χρειάζεται σύγκρουση, χρειάζεται ρήξη με την ΕΕ και τα κόμματα που την υπηρετούν. Έτσι μόνο θα ανοίξει ο δρόμος για την ικανοποίηση του δικαιώματος για Φυσική Αγωγή και Αθλητισμό για όλο τον λαό και ιδιαίτερα τη νεολαία.

Φίλοι και φίλες,

Επιστρέφοντας στη χώρα μας...

Χρόνια τώρα, ιδιαίτερα από το πρώτο μνημόνιο και μετά συζητιέται ότι η σημερινή δομή του Αθλητισμού είναι παρωχημένη και ξεπερασμένη και ότι πρέπει επιτέλους να σταματήσει αυτός ο κατακερματισμός, η μεγάλη διασπορά με τα πολλά σωματεία ανά περιοχή. Δεν βοηθάει στη συγκέντρωση της πίτας, στη διείσδυση των επιχειρηματιών που δραστηριοποιούνται στον αθλητισμό. Αυτό το ζήτημα απασχόλησε όλες τις κυβερνήσεις κάθε απόχρωσης, αφού όλες θεωρούσαν και θεωρούν τον αθλητισμό πεδίο για την επενδυτική διέξοδο του συσσωρευόμενου κεφαλαίου της κρίσης.

Μιλάμε δηλαδή για μια αγορά που έχει δημιουργηθεί μετά το σχολείο, αφού με την υποβάθμιση της Φυσικής Αγωγής στην εκπαίδευση, τη σταδιακή συρρίκνωση των προγραμμάτων στους δήμους, το βάρος έπεσε στο σωματείο, που έχει συστηματική καθημερινή λειτουργία με την οικονομική στήριξη κυρίως από την οικογένεια αλλά και από τοπικούς χορηγούς και τους δήμους, που τα χρόνια της κρίσης στέρεψαν. Αυτή την δραστηριότητα λοιπόν την θέλουν καθαρή. Καθαρή από ανθρώπους και πράγματα που αντιστέκονται. Καθαρή οικονομικά που να μπορεί κάποιος να έρθει να επενδύσει χωρίς ρίσκο και με φοροαπαλλαγές - κίνητρα που θεσπίστηκαν πρόσφατα.

Σε αυτήν την κατεύθυνση αξιοποιήθηκε και το λεγόμενο ηλεκτρονικό μητρώο. Για αυτό και δυσκολεύεται η συμμετοχή των απλών ανθρώπων που σήμερα σπαταλάνε χρήμα και χρόνο με μεράκι για τον Σύλλογο. Για αυτό πολλά σωματεία αδυνατούν να επιβιώσουν και στην καλύτερη περίπτωση συγχωνεύονται με άλλα. Στόχος είναι να συγκεντρωθεί ο χώρος για να είναι διαχειρίσιμος. Το πρότυπο είναι να λειτουργεί το σωματείο σαν μια καλοστημένη επιχείρηση καθαρή - βιώσιμη. Θα αξιοποιηθούν περαιτέρω και οι δήμοι. Το πέρασμα όλων των εγκαταστάσεων στην αρμοδιότητά τους δεν ήταν τυχαίο. Η επιχειρηματική λειτουργία, η αξιοποίηση των εγκαταστάσεων με τη λογική να παράγουν χρήμα, να αυτοσυντηρούνται, πιέζει τα σωματεία οικονομικά. Έτσι οι δήμοι θα υπολογίζουν μόνο όσα σωματεία μπορούν να αντεπεξέλθουν οικονομικά, έχουν χορηγό και δεν χρωστάνε. Η νομοθετική ρύθμιση για τη δυνατότητα οικονομικής ενίσχυσης των σωματείων από τους δήμους δείχνει ακριβώς αυτή τη σχέση εξάρτησης.

Για να γίνουν όλα αυτά, πρέπει να ελεγχθεί εδώ και τώρα ο αθλητισμός. Να ελεγχθούν οι Ομοσπονδίες, τα Διοικητικά Συμβούλια των ενώσεων, των σωματείων. Να σταματήσει να υπάρχει η αντίληψη με ό,τι προβλήματα και αν αυτή είχε, ότι το σωματείο είναι ένας λαϊκός θεσμός με αναφορά στη γειτονιά. Και η περίοδος αυτή ευνοεί. Κι αυτό γιατί σταδιακά όλη την προηγούμενη περίοδο υψώθηκαν μια σειρά εμπόδια στην λειτουργία τους. Απ' τη μια, έλλειψη χρηματοδότησης από τον κρατικό προϋπολογισμό και απ' την άλλη χρόνο με τον χρόνο στενεύουν τα περιθώρια τόσο για την οικογένεια όσο και τους μικροεπαγγελματίες να στηρίζουν, κάτω από το βάρος της οικονομικής πίεσης που έχουν υποστεί εξαιτίας των περικοπών στο εισόδημα και τη βαριά φορολογία. Οι άνθρωποι των σωματείων εθελοντές που αφιερώνουν χρόνο και χρήμα σπρώχνονται στην έξοδο. Είναι στην πλειοψηφία τους εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι, συνταξιούχοι που μαζί με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην εργασία και στην οικογένεια, ήρθαν πρόσφατα αντιμέτωποι και με την απίστευτη δοκιμασία και τα ασφυκτικά πλαίσια του μητρώου.

Είναι ζητούμενο σήμερα να αντέξει το σωματείο στη γειτονιά, να αντέξουν οι άνθρωποι που το τρέχουν, να στηριχτεί η προσπάθεια που κάνουν. Γιατί είναι οι ίδιοι, οι κυβερνήσεις τους και η πολιτική τους που οδήγησαν τα σωματεία σε μαρασμό. Δεν πρόσεξαν όμως ότι την ίδια στιγμή που υποβάθμιζαν τη Φυσική Αγωγή στο σχολείο, το σωματείο αναδεικνυόταν στον μόνο σταθερό πόλο που ακουμπούσε καθημερινά η οικογένεια και η νεολαία για να αθληθεί, χωρίς να είναι και αυτός ο ρόλος του. Και η υποβάθμιση της Φυσικής Αγωγής στο σχολείο στην οποία δεν επικεντρώνουμε σήμερα, αλλά σταθερά αναδεικνύουμε αξιοποιώντας και την μπροσούρα με τις θέσεις μας, φαίνεται καθαρά στις εκκλήσεις των Συλλόγων και των φορέων Επαγγελματιών Αθλητισμού και Άσκησης προς το υπουργείο, για αύξηση των ωρών της Φυσικής Αγωγής, φαίνεται και στην αγωνία τους για την αύξηση των υπέρβαρων παιδιών, την αύξηση της κατάθλιψης και του άγχους στις σχολικές ηλικίες και για το ποσοστό στους μαθητές χαμηλών κοινωνικοοικονομικών τάξεων που δεν αθλείται εκτός σχολείου να είναι υπερδιπλάσιο.

Η αντοχή που έδειξε και δείχνει το σωματείο σε μια γειτονιά στην πόλη, σε ένα χωριό, έχει να κάνει καθαρά με την προσπάθεια των παραγόντων, των γονιών και όλων όσοι στηρίζουν εθελοντικά. Μιλάμε για έναν δομημένο χώρο με 6.500 περίπου σωματεία και ένα σύνολο 500.000 περίπου ατόμων που από διαφορετική θέση (αθλητές, προπονητές, μέλη ΔΣ γονείς) έχουν συστηματική, αν όχι καθημερινή επαφή και ενασχόληση με τον αθλητισμό.

Είναι πια συχνές οι κραυγές αγωνιάς αλλά και οργής από αθλητές, προπονητές, μέλη σωματείων για την επιβίωσή τους, τη στήριξη της αθλητικής δραστηριότητας.

Κανένα νομοσχέδιο όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν ασχολήθηκε με το πόσες ώρες άσκησης χρειάζεται καθημερινά η σχολική ηλικία, με το πόσους γυμναστές χρειάζεται να έχεις γι' αυτό. Κανένα νομοσχέδιο δεν ασχολήθηκε ουσιαστικά με την ανάπτυξη του μαζικού αθλητισμού στο σχολείο, στη γειτονιά, το πώς θα αναπτυχθεί το κάθε άθλημα, πώς θα ενισχυθεί η συμμετοχή και η πρόσβαση του πληθυσμού. Για το τι δομές και τι προϋποθέσεις χρειάζονται για να διευκολυνθεί η οικογένεια και τα παιδιά της, προκειμένου να έχουν πρόσβαση στη συστηματική άσκηση, ως τρόπο ζωής. Αντίθετα, τα περισσότερα νομοσχέδια είχαν να κάνουν με την επιχειρηματική δράση στον αθλητισμό και με το κράτος να παρεμβαίνει ως ρυθμιστής του ανταγωνισμού των μεγαλοεπιχειρηματιών στις ΠΑΕ, ΚΑΕ, κάθε φορά που η δυσωδία απ' τον τζόγο, τα στημένα, την διαφθορά, τη βία με τους οπαδικούς στρατούς ξεχείλιζε. Το είδαμε και πρόσφατα με αφορμή τα γεγονότα στου Ρέντη, που για άλλη μια φορά ένα νομοσχέδιο που υποτίθεται θα αντιμετώπιζε τη βία στους αθλητικούς χώρους, απέκλεισε τον αθλητισμό ως λύση και πρότεινε την καταστολή.

Και ότι δεν υπήρξε νομοσχέδιο δείχνει ότι τελικά δεν υπάρχει σχέδιο εθνικό, πανελλαδικής κλίμακας, που να ακουμπά σε κάθε περιφέρεια και νομό, για το πώς θα αναπτυχθεί το κάθε άθλημα, τι ιδιαίτερες ανάγκες έχει σε υποδομές και χρηματοδότηση, πώς θα βελτιωθεί η συμμετοχή του πληθυσμού και ιδιαίτερα της νεολαίας.

Είναι σημαντικό όμως να ακούς από τους ανθρώπους του αθλητισμού ότι χρειάζεται να υπάρξει τέτοιο σχέδιο, που να κατανέμει κεντρικά τους αναγκαίους πόρους, το εργατικό δυναμικό, τις υποδομές και τον εξοπλισμό, παίρνοντας υπόψιν τις πληθυσμιακές ανάγκες αλλά και τις κλιματολογικές συνθήκες κάθε περιοχής. Και ότι αυτό είναι εφικτό σήμερα, αρκεί να υπάρχει η πολιτική βούληση.

Είναι εφικτό για παράδειγμα σε περιοχές (π.χ. Γιάννενα) που βρέχει συχνά να έχεις κλειστές αίθουσες και κλειστά γυμναστήρια με βάση τον σχολικό πληθυσμό και τον αριθμό των σωματείων απ' όλα τα αθλήματα. Είναι εφικτό αυτό που λέει ο ναυταθλητισμός, να δίνεται η δυνατότητα να υπάρχουν ειδικά διαμορφωμένες εγκαταστάσεις για τα αθλήματα της θάλασσας στον αιγιαλό, με χώρους αποθήκευσης και συντήρησης των σκαφών, με αποδυτήρια, σε μια χώρα που βρέχεται από θάλασσα και η πρόσβαση αφορά μόνο τους λίγους. Να έχεις στάδιο ρίψεων σε όλες τις μεγάλες πόλεις και να μην ψάχνεις πού θα κάνεις το πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου. Να συντηρήσεις τις υπάρχουσες υποδομές και να σχεδιάσεις και άλλες αξιοποιώντας ελεύθερους χώρους με βάση τις ανάγκες του πληθυσμού σε κάθε νομό. Να συντηρήσεις τα Εθνικά Αθλητικά Κέντρα (ΕΑΚ), να τα στηρίξεις με υποδομή και προσωπικό και όχι να λειτουργούν ανταποδοτικά με κριτήριο το κόστος για να συντηρούνται. Να τα στηρίξεις και όχι να τα καταστρέφεις, για να γίνουν βίλες και ξενοδοχεία, όπως το ΕΑΚΝ του Αγίου Κοσμά, που φέρει τις υπογραφές όλων των κυβερνήσεων και των κομμάτων που τις στήριξαν. Και ας κλαίνε τώρα για το ότι ο επενδυτής δεν τηρεί τα προαπαιτούμενα. Πολλά μπορούμε να πούμε για αυτό το σχέδιο και θα επιμείνουμε αποτυπώνοντας σε κάθε περιοχή, σε κάθε νομό, σε κάθε πόλη αιτήματα και στόχους πάλης που να αφορούν τις σημερινές ανάγκες, με τους ανθρώπους του αθλητισμού να συμβάλλουν στην επεξεργασία τους.

Για να αναπτυχθεί επομένως ο αθλητισμός, να αγκαλιάσει χωρίς αποκλεισμούς το σύνολο της νεολαίας και να ανταποκριθεί συνολικά στον προορισμό του, απαιτείται μια άλλη πολιτική, που θα στηρίζεται στη γενναία αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης και θα βάλει στο επίκεντρο το σχολείο και το αθλητικό σωματείο.

Η έλλειψη ενός Ενιαίου Εθνικού Συστήματος Φυσικής Αγωγής, εναρμονισμένου στις σύγχρονες ανάγκες των μαθητών όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων, οι υποβαθμισμένες αθλητικές υποδομές των σχολείων, η ολική αποσύνδεσή τους από τον αθλητισμό στο σωματείο, η ανυπαρξία πανεπιστημιακού αθλητισμού, η έλλειψη κρατικής μέριμνας για τον αθλητισμό των εργαζομένων, των γυναικών, της τρίτης ηλικίας και των ΑμεΑ, μετατοπίζουν όλο το βάρος του αναπτυξιακού και του μαζικού αθλητισμού στα αθλητικά σωματεία που αντικειμενικά δεν μπορούν να το σηκώσουν

Την ίδια ώρα αντί το κράτος να ενισχύσει οικονομικά την προσπάθεια των αθλητικών σωματείων να αντεπεξέλθουν στο βάρος που μετακύλισε στις πλάτες τους, βάζει νέα εμπόδια στη λειτουργία τους. Από τη μια τα λίγα ψίχουλα που δόθηκαν κάτω και από την πίεση του αθλητικού κόσμου είναι "σταγόνα στον ωκεανό", καθώς δεν φτάνουν ούτε για τα διαδικαστικά της εγγραφής στο ηλεκτρονικό μητρώο της ΓΓΑ. Απ' την άλλη τα οικονομικά περιθώρια στενεύουν για την οικογένεια εξαιτίας των περικοπών στο εισόδημα, όπως και για τους ανθρώπους των αθλητικών σωματείων να στηρίζουν ως χορηγοί την προσπάθεια να παραμείνουν ενεργοί. Η εικόνα αυτή γιγαντώθηκε την περίοδο της πανδημίας, με επιπτώσεις που ήρθαν να προστεθούν στις ήδη οριακές καταστάσεις τις οποίες εδώ και χρόνια αντιμετωπίζει ο αθλητισμός.

Είναι βέβαιο ότι το επόμενο διάστημα θα υπάρξουν σωματεία που αν δεν σταματήσουν τη λειτουργία τους, στην καλύτερη περίπτωση θα συγχωνευτούν με άλλα. Θα συνεχίσει ο Γολγοθάς για την αναζήτηση χρημάτων για να βγει η χρονιά και να καλύψουν βασικές πλευρές όπως η πληρωμή των προπονητών, η ύπαρξη γιατρού στους αγώνες, η μεταφορά αθλητών, οι αποζημιώσεις διαιτητών και γραμματειών, καθώς και τα δικαιολογητικά εγγραφής, ανανέωσης και πιστοποίησης στο ηλεκτρονικό μητρώο. Όλα αυτά τα χρόνια η κατεύθυνση ήταν να λειτουργούν τα αθλητικά σωματεία κύρια με τις συνδρομές των αθλουμένων και τις όποιες χορηγίες κατάφερναν να εξασφαλίζουν. Αποτέλεσμα, τα λιγότερο δημοφιλή, αν και πολλά απ' αυτά ιστορικά αθλήματα, να έχουν φτάσει στο χείλος του γκρεμού.

Επομένως η ανάπτυξη συνολικά του αθλητισμού στη χώρα μας δεν μπορεί να στηριχτεί αποκλειστικά στις τσέπες των αθλητών και των οικογενειών τους ή να εξαρτάται από τις οικονομικές διαθέσεις των χορηγών. Το ότι ακόμη χιλιάδες αθλητικοί σύλλογοι επιβιώνουν - θα το ξαναπούμε - οφείλεται στην προσπάθεια των ανθρώπων των σωματείων (παραγόντων, προπονητών, οικογενειών και αθλούμενων).

Η ανάπτυξη του κάθε αθλήματος και η μαζική καλλιέργεια του ταλέντου έχει αποδειχθεί εδώ και καιρό ότι δεν μπορεί να γίνει αν δεν στηριχτεί γενναία από το κράτος. Αν θέλουμε αθλητισμό για όλους, που να προάγει την υγεία, να φτιάχνει "γερό νου και γερό σώμα", άνθρωπό δραστήριο και ενεργό, τότε θα πρέπει να αξιοποιήσουμε όλες τις υποδομές του 2004 για τον λαό και τη νεολαία που μαραζώνουν όλα αυτά τα χρόνια. Να διορίσουμε γυμναστές στα σχολεία, να φτιάξουμε υποδομές με σύγχρονα μέσα ώστε να καλλιεργείται η άσκηση ως στάση ζωής, αλλά και να ανιχνεύεται το ταλέντο.

Κριτήριο πρέπει να είναι:

• Η στήριξη των αθλητικών σωματείων, η δυνατότητα να συνεχίσουν να υπάρχουν και να προσφέρουν στη νεολαία μας το δικαίωμα στην άθληση.

• Η ενίσχυση της Φυσικής Αγωγής στο σχολείο με σύγχρονες υποδομές και ειδικευμένο προσωπικό που θα βοηθάνε στην ανίχνευση του ταλέντου.

• Η στήριξη των ΣΕΦΑΑ για την ανάπτυξη της αθλητικής επιστήμης και την παραγωγή επιστημόνων, σε στενή συνεργασία με τις αθλητικές ομοσπονδίες για την κάλυψη των ελλείψεων σε ειδικότητες αθλημάτων που έχουν εκλείψει.

Μακριά από μας η λογική της ανάθεσης σε κάποιους να λύσουν τα προβλήματα, που αφορούν όλους (ή τους περισσότερους), επιμένουμε στη μέγιστη δραστηριοποίηση όλων στα σωματεία, στις ενώσεις και στις ομοσπονδίες.

Για αυτό διεκδικούμε:

• Έκτακτη οικονομική ενίσχυση των σωματείων από τη Γενική Γραμματεία Αθλητισμού. Να καλυφθούν όλα τα έξοδα αγώνων, διαιτητών, κριτών, ιατρών.

• Απαλλαγή των σωματείων από την καταβολή των χρηματικών ποσών για τη χρήση των υποδομών, είτε εκείνα ανήκουν στην Γενική Γραμματεία Αθλητισμού (Εθνικά Κέντρα) είτε στους δήμους.

• Άμεση ενίσχυση όλων των ΕΑΚ (Εθνικών Αθλητικών Κέντρων), καθώς και των (ΔΑΚ) Δημοτικών Αθλητικών Κέντρων, οργανωτικά και οικονομικά, με άμεσες και μαζικές προσλήψεις μόνιμου υπαλληλικού προσωπικού, τα οποία υπολειτουργούν.

• Υγειονομική βοήθεια, όσο και όπου απαιτείται, από την πολιτεία, στους αθλητές, στους προπονητές και γενικά σε όλα τα πρόσωπα που εμπλέκονται και μετέχουν της αθλητικής δραστηριότητας.

• Γενναία αύξηση των τακτικών επιχορηγήσεων των αθλητικών ομοσπονδιών, με βάση τις πραγματικές ανάγκες για την ανάπτυξη του κάθε αθλήματος. Γενναία αύξηση των τακτικών επιχορηγήσεων των αθλητικών σωματείων με τη σταθερή και άμεση καταβολή τους κάθε έτος, ώστε τα σωματεία να πάρουν ανάσα, να μειωθεί η επιβάρυνση της λαϊκής οικογένειας και να μην εξαρτάται η λειτουργία ενός σωματείου αποκλειστικά από την εύρεση χορηγού. Δωρεάν για τα παιδιά των ανέργων.

• Ιδιαίτερο βάρος να δοθεί στην υγεία των αθλητών με την καθιέρωση ανά έτος δωρεάν προληπτικών και εξειδικευμένων εξετάσεων, με ευθύνη του κράτους και με την εξασφάλιση της παρουσίας αθλητιάτρου σε όλες τις δραστηριότητες και τους αγώνες.

• Διαμόρφωση αιθουσών γυμναστικής σε κάθε δημοτικό διαμέρισμα κατάλληλα εξοπλισμένων με το απαιτούμενο επιστημονικό προσωπικό για σύγχρονη και ασφαλή άσκηση.

• Επαναλειτουργία των Προγραμμάτων Άθλησης για Ολους (ΠΑγΟ) της ΓΓΑ με προσλήψεις μόνιμων γυμναστών.

• Να περάσουν όλες οι Ολυμπιακές εγκαταστάσεις στην υπηρεσία των αναγκών του λαού και της νεολαίας με ευθύνη του κράτους για τη συντήρηση και τη λειτουργία τους.

• Αξιοποίηση όλων των ελεύθερων χώρων για δημιουργία οργανωμένων αθλητικών κέντρων με απαλλοτριώσεις από κρατικούς πόρους. Δέσμευση και νέων χώρων σε συνδυασμό με τον Γενικό Πολεοδομικό Σχεδιασμό κάθε δήμου και πάντα σύμφωνα με τις αυξανόμενες λαϊκές ανάγκες για άθληση.

• Καμία παραχώρηση δημόσιας γης σε ιδιώτες, για ανάπτυξη επιχειρηματικών σχεδίων σε υποδομές που αφορούν τον αθλητισμό, τουρισμό κ.α.

Φίλοι και φίλες,

Η επίδραση ιδεολογημάτων όπως "ο αθλητισμός ενώνει", "έξω η πολιτική από τον αθλητισμό", "καλύτερα να πληρώνω παρά να μην έχω αθλητισμό", "χωρίς χορηγό χανόμαστε" είναι έντονη. Και αφορά τη μόνιμη προσπάθεια που κάνει η αστική τάξη να μπολιάσει συνειδήσεις.

Γιατί γνωρίζει καλά ότι ο αθλητισμός συμβάλλει ώστε ο άνθρωπος να γίνεται ενεργητικός και δραστήριος. Ο νέος άνθρωπος μπορεί να δει, από πρώτο χέρι, τα αποτελέσματα της συλλογικής και οργανωμένης δουλειάς, την ανάπτυξη των ατομικών του ικανοτήτων και την προσφορά του στο σύνολο.

Αυτή η ιδιότητα μεταφέρεται γενικά στη ζωή του και έτσι έχει περισσότερες πιθανότητες να γίνει και κοινωνικά δραστήριος, να παρέμβει στην πραγματικότητα που ζει και να την αλλάξει. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι κάτι τέτοιο δεν θα το ήθελε και δεν το θέλει να συμβεί η άρχουσα τάξη, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά της, όλοι όσοι ελέγχουν το εκπαιδευτικό και το αθλητικό σύστημα στη χώρα μας

Κάνουμε λοιπόν κάλεσμα στον αθλητικό κόσμο, βλέποντας και τη δική μας ευθύνη, ανταποκρινόμενοι σε όσους λένε ότι κάτι πρέπει να γίνει και εδώ, να ταράξουμε τα νερά σε έναν χώρο που συναντιόνται καθημερινά χιλιάδες στα γήπεδα, στα στάδια, εθελοντές, προπονητές, αθλητές και εργαζόμενοι.

• κάλεσμα συντονισμού με στοχευμένες παρεμβάσεις που θα αποκαλύπτουν ελλείψεις και προβλήματα, θα προβάλλουν το έργο των σωματείων, τα εμπόδια που τους βάζουν

• με στόχους και αιτήματα σε κάθε περιοχή για να κινηθούν δυνάμεις που από διαφορετική αφετηρία καταλαβαίνουν ότι χρειάζεται σύγκρουση για να σωθεί το κύτταρο του αθλητισμού, το σωματείο

• με συσπείρωση δυνάμεων που θα δίνουν το στίγμα πανελλαδικά και τοπικά, στίγμα που διεκδικεί και δεν περιμένει, που απαιτεί και δεν παρακαλά για τα αυτονόητα.

Επιλέγουμε τον δρόμο της διεκδίκησης, της ανιδιοτελούς προσφοράς, της αλληλεγγύης μαζί με ανθρώπους του αθλητισμού που "το πονάνε" και καταθέτουν και την ψυχή τους καθημερινά στο γήπεδο, στο στάδιο, βοηθώντας τα νέα παιδιά να βρουν τον δρόμο τους».